Voorbeelden van knelpunten
Zuid
Taxistopplaats
Van Baerlestraat
Bij het sjieke Conservatoriumhotel aan de Van Baerlestraat moest en zou per se een taxistopplaats komen. Alle verkeersdeskundigen waren tegen – de nabijgelegen kruising is één van de gevaarlijkste van de stad – maar het bestuur zette het door.
En dan de uitvoering: nare hoeken voor de fietser en een rotsituatie als er daadwerkelijk mensen met koffers in- en uitstappen.
Tot overmaat van ellende blijken taxichauffeurs ook helemaal niet gecharmeerd van die stopplek: ze laten hun passagiers gewoon op de hoek van de Jan Luykenstraat in- en uitstappen. Inderdaad, ook half op het fietspad.
Zuid
Van Woustraat
De Van Woustraat is een erkend knelpunt: fietsers zijn er in de krappe ruimte tussen tramrails en geparkeerde auto’s vaak hun leven niet zeker. Vooral de onrustig parkerende en achteloos dubbelgeparkeerde auto’s maken de situatie daar hachelijk. En vooral natuurlijk in de spits.
Daar is iedereen het over eens. Hier moeten rigoureuze keuzes gemaakt worden (autoparkeren opheffen, eenrichtingsverkeer o.i.d.), maar de politici hebben nu al 20 jaar geen knopen kunnen doorhakken.
En de fietser, die nauwelijks een alternatief heeft, moet al die tijd de rekening betalen.
Oost
Vorm versus Functie
Eén ononderbroken asfaltstrook is ideaal voor fietsen, iedere onderbreking daarvan doet er afbreuk aan. Maar daar denken de ontwerpers van de openbare ruimte in Amsterdam vaak anders over.
Zij willen bijvoorbeeld een stenen randje wanneer een asfalt fietspad een asfalt rijbaan oversteekt. Wat zonde: een onnodig hinderlijk hobbeltje voor extra geld! De foto is genomen op de Wibautstraat.
Dit knelpunt is dus een vergissing. Er zit een systeem achter, de Puccinimethode, dat de visuele verblijfskwaliteit moet verhogen.
De vergissing is dat systeem, althans de rigoureuze toepassing ervan.
Centrum
Raadhuisstraat
Als er voor fietsers een hel moest worden uitgevonden, zou de Raadhuisstraat model kunnen staan. Je moet als fietser van goede huize komen om als het druk is daar veilig je weg te vinden. Elke meter moet je met gevaar voor eigen leven zien te veroveren op (dubbel) geparkeerde en rijdende auto’s.
Volgens de regels moeten daar fietspaden liggen. Maar het stadsdeel dat hiervoor verantwoordelijk is, is nog nooit verder gekomen dan een fietssuggestiestrook in rood asfalt op de Rozengracht in het volgende voorbeeld.
Centrum
Rozengracht
Nog maar kortgeleden werd de zeer fietsonvriendelijke Rozengracht aangepakt. Helaas bleef het bij het rood maken van de fietssuggestiestrook. Op de foto’s hieronder kun je zien dat noch die strook noch de rode kleur ervan uitkomst brengen: hij is vaak gewoon bezet door dubbelgeparkeerde auto’s en bij sneeuw onberijdbaar door de sneeuwpulp die de auto’s er produceren. En dan te bedenken dat dit probleem al langer dan 50 jaar onderkend wordt!
